„Endahnútur“ Ólafs Stephensen framkvæmdastjóra FA í Viðskiptablaðinu 17. júní 2025.
Umræður um fyrirkomulag áfengissölu á Íslandi eru komnar í mikið rugl og tvískinnungurinn og hræsnin ríður ekki við einteyming. Áhrifamikill hópur fólks vill þannig meina að einkaréttur ríkisins á smásölu áfengis og bann við áfengisauglýsingum séu meginstoðir áfengisstefnunnar, sem alls ekki megi hrófla við. Breytir þá engu þótt einkarétturinn sé ekki neinn einkaréttur lengur, enda blasir smásala einkaaðila á áfengi víða við, og auglýsingabannið nái ekki yfir t.d. áfengisauglýsingar á samfélagsmiðlum og erlendum miðlum, sem við sjáum flest daglega.
Ofangreindur hópur fékk nánast áfall og hótaði að hætta að verzla í Hagkaup þegar sú virta verzlanakeðja opnaði netsölu áfengis. Hins vegar heyrist ekki bofs úr þeirri áttinni þegar íslenzka ríkið ákveður að afhenda einkafyrirtæki drjúgan hluta áfengissölu sinnar. Þar er að sjálfsögðu átt við samning Isavia við þýzka fyrirtækið Heinemann um að taka yfir rekstur Fríhafnarinnar á Keflavíkurflugvelli. Arnar Sigurðsson vínkaupmaður í Sante hefur vakið athygli á tvískinnungnum, sem felst í því að íslenzka ríkið sér enga „lýðheilsuógn“ í því að fela einkafyrirtæki að reka vínbúð, sem allir sem fara með flugi til útlanda neyðast beinlínis til að ganga í gegnum, en treystir ekki einkafyrirtækjum til að selja áfengi á netinu og stendur fyrir lögreglurannsókn á slíkum viðskiptum.
Um leið hefur ríkið heimilað litlum brugghúsum að selja áfengi í smásölu og horfir framhjá margs konar smásölu einkaaðila, t.d. í vegasjoppum, vínklúbbum og matvörubúðinni í Leifsstöð.
Það brýtur ekki bara gegn jafnræðisreglu, heldur líka heilbrigðri skynsemi, að leyfa sumum einkafyrirtækjum að gera það sem öðrum er bannað. Það er löngu kominn tími til að endurskoða áfengislöggjöfina í heild, leyfa almennt það sem viðgengst hvort sem er fyrir allra augum, og setja í leiðinni um það skynsamlegar reglur.
